Kuranı Kerim Meali Ve Tefsiri/Tekvir Süresi Ve Tefsiri

Tekvir Süresi Hakkında
Mekke döneminde inmiştir. 29 âyettir. Sûre, adını birinci âyette geçen “küvviret”fiilinin mastarından almıştır. Tekvîr, dürmek demektir. Sûrede başlıca, kıyamet, vahiy ve peygamberlik konuları ele alınmaktadır.
Nuzül
Mushaftaki sıralamada seksen birinci, iniş sırasına göre yedinci sûredir. Tebbet sûresinden sonra, A‘lâ sûresinden önce Mekke’de inmiştir.
Konusu
Sûrede kıyametin dehşet verici bazı ayrıntıları ile vahiy ve peygamberlik gerçeği üzerinde durulmaktadır.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
Bismillahirrahmanirrahim/Rahman Ve Rahim Olan Allahın Adıyla..

اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْۙࣕ ﴿١﴾ (izeşşemsü Küvviret)﴾1﴿ Güneş dürülüp karardığında;

Bu ayetlerde; kıyamet gününün nasıl dehşet verici bir gün olduğunu ifade etmek ve insanları böylesine dehşetli bir gün için hazırlık yapmaya teşvik etmek üzere, altısı kıyametin başlangıcından hesap zamanına kadar, altısı da hesabın başlamasından itibaren gerçekleşecek on iki olay anlatılmaktadır:

وَاِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْۙࣕ ﴿٢﴾(Ve izennücumunkederet)Yıldızlar dökülüp söndüğünde;

وَاِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْۙࣕ ﴿٣﴾﴿ (Ve izel cibalü suyyiret)﴾3﴿ Dağlar sökülüp yürütüldüğünde;

وَاِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْۙࣕ ﴿٤﴾ ﴿ (Ve izel ışaru uttilet)﴾4﴿ Doğuracak develer başı boş bırakıldığında;

وَاِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْۙࣕ ﴿٥﴾﴿ ﴾5﴿ (Ve izel vuhuşu huşiret)Yabani hayvanlar toplanıp bir araya getirildiğinde;

وَاِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْۙࣕ ﴿(٦﴾Ve izel biharu sücciret)﴾6﴿ Denizler kaynatıldığında;

وَاِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْۙࣕ ﴿٧﴾﴾7﴿ (Ve izennüfusu züvvicet)İnsanlar (amelleriyle) eşleştirilip (buna göre) şekillendirildiğinde;

وَاِذَا الْمَوْءُ۫دَةُ سُئِلَتْۙ ﴿٨﴾(Ve izel mevüdetü süilet)ilet)﴾8-9﴿ Diri diri gömülen kıza hangi suçundan dolayı öldürüldüğü sorulduğunda;

بِاَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْۚ ﴿٩﴾(Bi eyyi zenbin gut﴾8-9﴿ Diri diri gömülen kıza hangi suçundan dolayı öldürüldüğü sorulduğunda;

وَاِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْۙࣕ ﴿١٠﴾(Ve izessühufi nüşiret)﴾10﴿ Defterler ortaya serildiğinde;

وَاِذَا السَّمَٓاءُ كُشِطَتْۙࣕ ﴿١١﴾(Ve izessemau kuşitat)﴾11﴿ Gökyüzü sıyrılıp açıldığında;

وَاِذَا الْجَحٖيمُ سُعِّرَتْۙࣕ ﴿١٢﴾(Ve izel cahimu suıret)﴾12﴿ Cehennem ateşi harlatıldığında;

وَاِذَا الْجَنَّةُ اُزْلِفَتْۙࣕ ﴿١٣﴾(Ve izel cennetu Üzlifet)﴾13﴿ Cennet yaklaştırıldığında;
İnsanların amelleriyle birleştirilip şekillendirilmesi. Bu âyetle ilgili yorumlar şöyledir: 1. Ölüm anında bedenden ayrılmış olan ruhların kıyamet koptuktan sonra yeniden dirilirken bedenle birleşmesi. Bu yoruma göre, insanlar öldükten sonra ruhları yok olmayıp yeniden dirilme anında bedenleriyle birleşir. 2. Kıyamet gününde insanların benzerleriyle, yani müminlerin müminlerle, kâfirlerin de kâfirlerle bir araya getirilmesi (İbn Âşûr, XXX, 144). 3. Müminlerin nefislerinin hurilerle, kâfirlerinkinin de şeytanlarla bir araya getirilmesi. 4. Kişinin dünya hayatında beraber bulunduğu inanç ve zihniyet önderleriyle bir araya getirilmesi. 5. Kişinin aynı inanç ve ahlâkı, paylaştığı insanlarla bir araya getirilmesi. 6. Azgınların kendilerini azdıranlarla, itaatkârların da kendilerini itaate davet eden peygamberler ve müminlerle bir araya getirilmesi. 7. Nefislerin amelleriyle bir araya getirilmesi (Şevkânî, V, 450-451). Bize göre burada, her insanın (nefsin) dünya hayatında yapıp ettiklerini temsil eden bir duruma (şekle) veya bunlarla oluşmuş bir şekle girmesi kastedilmiş olmalıdır. Zira insanların yeniden diriltilirken günah-sevap çeşidine göre şekiller alacaklarını ifade eden birçok hadis vardır (bk. Muhammed b. Abdullah el-Hatîb et-Tebrizî, III, 1533-1535).
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَٓا اَحْضَرَتْؕ ﴿١٤﴾(Alimet nefsüm ma ahdaret)﴾14﴿ Kişi neler yaptığını öğrenmiş olacaktır.
Defterleri ellerine verilen insanlar ilâhî huzura hangi amellerle geldiklerini eksiksiz göreceklerdir (bk. Âl-i İmrân 3/30).

فَلَٓا اُقْسِمُ بِالْخُنَّسِۙ ﴿١٥﴾(Fela ugsimu bil hunnes)
اَلْجَوَارِ الْكُنَّسِۙ ﴿١٦﴾(El cevaril kunnes)﴾15-16﴿ Hayır hayır! Yörüngelerinde akıp giderek doğan ve batan yıldızlara andolsun!

وَالَّيْلِ اِذَا عَسْعَسَۙ ﴿١٧﴾(Velleyli İza asase)﴾17﴿ Kararmakta olan geceye andolsun!

وَالصُّبْحِ اِذَا تَنَفَّسَۙ ﴿١٨﴾(Vessubhı iza teneffes)﴾18﴿ Ağarmakta olan sabaha andolsun ki,

اِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرٖيمٍۙ ﴿١٩﴾(İnnehu le gavl rasülin kerim)
ذٖي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكٖينٍۙ ﴿٢٠﴾(Zi guvvetin inde zil arşi mekin)﴾19-20﴿ O Kur’an gerçekten değerli, güçlü ve arşın sahibi katında itibarlı bir elçinin sözüdür.

مُطَاعٍ ثَمَّ اَمٖينٍؕ ﴿٢١﴾(Muta ın semme emin)﴾21﴿ (Elçi) orada saygın ve güvenilirdir.

Erişilmez bir nazım güzelliği ve edebî incelikler taşıyan 15-18. âyetlerdeki yeminler, ileride verilecek olan vahiy ve peygamberle ilgili bilgilerin gerçekliğini teyit amacı taşıması yanında, muhatabı bu bilgilerin önemini kavramaya hazırlamaktadır. Çünkü peygamberin dürüstlüğü ve vahyin gerçek olduğu hususunda kuşku duyan insanın, hiçbir dinî bildirimi tanıyıp kabul etmesi beklenemez. Müfessirler 19. âyette anlatılan “değerli elçinin sözü”nden maksadın Kur’an olduğunu söylemişlerdir. Elçiden maksat bir görüşe göre Cebrâil’dir (Taberî, XXX, 51; Zemahşerî, 224). Cebrâil, Allah’ın kelâmı Kur’an’ın Hz. Peygamber’e ulaştırılmasında aracılık yani elçilik ettiği için ona “değerli elçi” denilmiş ve Allah’ın vahyettiği kelâm Hz. Peygamber’e onun tarafından okunduğu, vahye uygun söz kalıbına girmiş olarak ondan ulaştığı için “onun sözü” olarak ifade edilmiştir. Diğer bir yoruma göre “değerli elçi” Hz. Peygamber’dir. O, Allah’ın elçisi olarak Kur’an’ı insanlara tebliğ ettiği için Kur’an onun sözü olarak ifade buyurulmuştur (İbn Âşûr, XXX, 154-155).
“Değerli elçi” ifadesini Hz. Peygamber olarak açıklayanlara göre 20-21. âyetlerin anlamı şöyle olur: Peygamber Allah’tan gelen mesajları ümmetine tebliğ edecek güç ve yeteneğe sahiptir; Allah katında onun yüce bir makamı ve itibarı vardır; kendisine indirilen vahyi koruma ve tebliğ etme hususunda güvenilir bir elçidir; Allah’a itaat eden müminler ona da itaat eder, saygı gösterirler (Şevkânî, V, 453; arş hakkında bilgi için bk. A‘râf 7/54).