Dünyanin en güzel sarkisidir onlar.
En güzel siiri...
En güzel resmi...
En güzel cicegi...
Onlar bizim ümit tomurcuklarimiz...
Cocuklar...
Bazen öyle laflar ederler ki,hayretler icinde kalir uzun zaman bunu nasil söyledi diye düsünürüz.
Onlar bizim aramizda dolasiyor.
Her birini gördügünüzde elini elinize almak ve o dünyanin en güzel kokan ciceginden daha güzel kokusunu koklamak ve bagriniza basmak istersiniz.Her eve ,her mahalleye lazim onlardan.Ne dersiniz biraz cocuklasmaya,oyun oynamaya,gülmeye,kosmaya,birbirimize cocukca bakmaya,cocukca isteklerde bulunmaya.
Ben ne diyorum ya?
Biz KOCAMAN insanlariz!
Ama biliyorum gece vakti yakindaki parkin salincaklarinda sallalandiginizi,cocugunuza aldiginiz cici bebe bisküvisini caktirmadan yediginizi,renk renk elma sekerlerini söyle herkese göstererek sokak ortasinda yemek istediginizi biliyorum.
Nerden mi?
Söylememe gerek var mi?
Isterseniz biz sahneyi yine o tatli yumurcaklardan birine birakalim:
Aksam üzeri kücük bir kizin odasindan miriltilar geldigini duyan anne,kulagini iyice kapiya yaklastirir.Kücük kizinin agzindan anlamsiz ancak icten;tuhaf fakat israrla söylenen sesler duyar.Iceri girip baktiginda,kizinin bildigi harfleri ard arda ve düzensiz bicimde saygiyla tekrar ettigini farkeder.O sirada ellerini acip gözlerini kapatmis olan kizi annesinin sessiz adimlarini farketmez.Anlasilan o ki kizi uykuya dalmadan önce dua ediyordur.
Cocugun saclarini oksayarak sorar annesi:
´´Kizim sen bu duayi nereden ögrendin?´´diye sorar.
Kücük kiz kendinden emin bir edayla cevab verir:
´´Bu duayi ben buldum!´´
´´Nasil yani? ´´diye sorar annesi tekrar .
Kiz:
´´Bu gece tam olarak ne isteyecegimi bilemiyorum.Simdi ben sadece harfleri söylüyorum.Allah onlari benim icin siraya dizecek.Cünkü benim ne isteyecegimi O zaten biliyor.´´
´´O kücücük ellerden o büyük sözler nasil cikmis siz de sasirdiniz.´´[smile]